Ik leerde Chuck persoonlijk kennen op een winterse avond bij Wim en Leen thuis en was meteen verliefd. Ondanks zijn vermoedelijk mannelijke aard. En zoals vaak bij een coup de foudre, moét je erop ingaan. Althans toch op dit soort… Eén van Wims Chucks siert intussen de lounge in de hoek van onze tuin en brengt kleur in de kleurloze lente van dit jaar. Zowel wijzelf als onze gasten omringen hem in onze zelfgedoopte ‘Place de l’apéro’. Meer dan een mooi beeld, is hij bijna een persoonlijke aanwezigheid in onze tuin die me dagelijks herinnert een de vriendschap met zijn schepper ! En o ja: intussen weten we dat hij winter-vast is én ongevoeldig aan verkoudheden.
